Wie ben ik?

Ik ben voor een vrijbewijs!

(Een wat?)

Wel, met een auto mag je niet zomaar de baan op.

Je zou ongelukken kunnen maken.

Kinderen krijgen daarentegen…

Het zou helpen mocht je weten wat een gezonde relatie is, hoe je daaraan kan bijdragen, wat je van kinderen mag verwachten, hoe je hen gezond kan laten opgroeien en vooral…

wie ben je zelf in dit verhaal?

Lily and the Snowman


Laatst las ik een artikel over huwelijken die stand houden. Er zijn twee soorten: de “soulful”, wat we wensen, en de “avoidant”, de vermijdende met de nodige affaires.

Keek ik naar mijn voorbije relatie van 13 jaar, leek het geen van beide (Ik deed toch af en toe mijn best om ruzie te maken 🙂 ). Ik was dan ook niet getrouwd. Lang geleden had ik als jonge vrouw nochtans een belangrijke beslissing genomen, wat ook de consequenties mochten zijn. Ik zou enkel kiezen voor een échte (soulful) liefdesrelatie. Dat zou mijn enige reden zijn om te trouwen…

Net als iedereen heb ik echter een verleden dat veel van mijn keuzes in realiteit onbewust stuurt. En als goede psycholoog ga je zelf ook in therapie. (Echt. En blijvend als het kan. Minstens om de andere visies en het uitdagen van het eigen perspectief)

Ook mìjn kindertijd werd uitgediept en S. Freud en C.G. Jung – je weet wel, die beroemde oerpsychologen – zagen hun bevindingen opnieuw bevestigd. Partners kiezen elkaar op basis van hun emotionele kwetsbaarheden (en hebben aan ontwikkeling dus ongeveer hetzelfde psycho-emotionele niveau waarin beiden nog kunnen groeien) en ensceneren onbewust opnieuw het onopgelost verleden in de hoop op een happy end, minstens om het zelf onder controle te krijgen.

Je kan je er dus maar beter van bewust worden! Ontsnappen doe je er niet aan… (zie ook “love”)

Jung vond echter meer. Op basis van hoe hersenen informatie verwerken, herkende Jung 16 biogenetische programma’s die de basis van iemands psychologische profiel bepalen. Afhankelijk van je profiel worden veel van je waarden en streven bepaald. Een partnerkeuze met een incompatibel profiel kan zelfs tot neuroses leiden. Het omgekeerde is echter ook waar, het compliment kan veel opgelopen schade uit het verleden teniet doen en leiden tot “soulful” relaties.

Kijk ik terug naar het gesprek met mijn ex over onze voorbije relatie, ging dit ongeveer zo:

  • Ik: “Waarom heb je me nooit ‘gezien’, zoals ik jou heb gezien?” ( dominant perception *)
  • Hij: “Ik denk dat ik niet beter wist dan te ‘bestaan’, zoals ik dacht dat jij ook bestond” (dominant judgment)

In de voormalige USSR werd dit nog verder uitgediept en werden zowel de informatie-elementen als de daaruit volgende typen ook uitgebreid beschreven met hun verschillende intertype relaties (**). We blijken immers genetisch geprogrammeerd waarbij we letterlijk “codewoorden en –waarden” uiten en gedrag vertonen gematcht met onze dual. Daarbij kan kwasi wiskundig worden vastgelegd hoe concrete informatie over verschillende kanalen al dan niet wordt uitgewisseld en onze interacties bepaalt.

En inderdaad. In mijn praktijk en daarbuiten beginnen me deze codewoorden en verwachtingen meer en meer op te vallen. Echter ook hoe mensen de genetische codes van een dualpartner missen, hun hersenen daarbij nog steeds op unfinished business uit het verleden…

Kijk ik naar mijn voorbije relatie, dan matchten er weinig informatiekanalen (***). In ons natuurlijke zijn, ‘misten’ we elkaar steeds. In dat opzicht was onze relatie inderdaad ‘avoidant’, vermijdend. Ik gaf me nochtans volledig en ik ben er zeker van dat hij dit ook deed. Hoe harder we echter ons best deden, hoe meer we een slechte versie van de dual van de ander werden (typemasking) en we verbondenheid misten. Hoe goed ik hem ook zag, hij zag ‘mij’ niet en ik leerde hem ook niet om mij te zien. Hoe flink hij ook bestond, ik had geen idee van mijn bestaan… We raakten beiden gefrustreerd en uiteindelijk gaven we op.

Na 13 jaar was de verslagenheid groot. Met tranen en gedesillusioneerd bleef ik achter. Ik was mezelf kwijt en had nog steeds niet gevonden wat ik vroeger zo koppig had beslist. En er was zoveel tijd voorbij. En meer nog… ik was mijn onschuld kwijt! Die waarin ik dacht enkel mijn hart te kunnen volgen… hoewel ik nooit was getrouwd.

Het was dan ook mijn ex die me nog maar pas geleden troostte (mijn 3 goudvissen waren op vakantie in zijn mooie binnenvijver). Hij haalde daarbij een doosje boven dat hij vanuit London voor mij had meegebracht. Erin zat een zakje thee, dat hij zelf had uitgezocht en waarvan hij dacht -hoopte-, dat ik deze lekker zou vinden. Ik lachte dankbaar… We waren dan misschien geen soulful koppel geweest, we zouden wel soulful exen blijven.

De volgende dag, toen ik op het werk de hersencomputer opendeed, vond ik een envelopje met “Try me!” erop. Voorzichtig scheurde ik het open en rook aan een mix van blauwe met witte en groene theeblaadjes…

Later kreeg ik een e-mail met een link naar het bovenstaande filmpje (header): “Zij lijkt op jou…”



(*) Jung bepaalde psychologische profielen op basis van hoe iemand informatie opneemt (perception) en hoe met de informatie wordt gehandeld (judgement) en hoe en welke van de twee iemand dominant gebruikt.

  • 1/ perception: intuïtief (een blauwdruk) of sensorisch (concreet, op basis van de 5 zintuigen)
  • 2/ judgement: denken (bijna wiskundig op basis van + of -, kosten en opbrengsten, …) of voelen (op basis van al dan niet bewuste waarden en sympathieën)

(**) In de voormalige USSR is deze informatie gekoppeld aan een andere theorie over informatiemetabolisme en evolutionaire biologie en verworden tot Socionics, een theorie waarmee sociale systemen worden verklaard. Meer erover vind je bij www.wikisocion.net.

Beter gekend bij ons is MBTI (Myers-Briggs), doch beide systemen zijn niet te vergelijken en kunnen voor de nodige verwarring zorgen. In mijn oordeel is Socionics zuiverder aan de basis, degelijker uitgewerkt en meer wetenschappelijk bestudeerd (in het Russisch 🙂 )

(***) Wil je zelf ook je profiel bepalen, raad ik aan eerst je quadrum te vinden, dan de dualrelaties binnen je quadrum te bestuderen om dan tot een psychologisch profiel te komen…

Deze biogenetische make-up vertaalt zich volgens E. Filatova ook in faciale trekken die zij gedurende jaren praktijk en onderzoek heeft verzameld (een klein overzicht van deze, weliswaar oude, foto’s vind je hier en hier).

Meer over duals

Veel succes!

Posted on 2 september 2016 in Brain bursts

Share the Story

About the Author

Hannelore van BrainCTR!

Responses (4)

  1. Hannelore
    12 september 2016 at 23:14 · Beantwoorden

    Na feedback van cliënten even dit misverstand ophelderen:
    Het envelopje thee met daarop “Try me!” en de e-mail met link naar dit filmpje kwamen niet van mijn ex!
    🙂

  2. Mia V. V.
    13 september 2016 at 01:42 · Beantwoorden

    Door alles te bekijken louter vanuit je eigen verleden en je visie over de invloed ervan op je relatie en dit verbeten toe te passen op iedereen met problemen, vrees ik dat veel van het probleem van de ander je zal ontgaan. De mens in psychische nood wil in eerste instantie iemand die echt stil kan luisteren en die de zekerheid heeft dat hij niet in de steek zal worden gelaten.

    • Hannelore
      19 september 2016 at 00:43 · Beantwoorden

      Hallo Mia,

      Dank voor je reactie.

      Ik merk dat je bezorgd bent dat ik omwille van mijn eigen leven/perspectief minder ‘attuned’ zou zijn in de ander. Dat lijkt me inderdaad een terechte bezorgdheid waar àlle zorgverleners mee dealen.

      Anderzijds is het onmogelijk om boven je eigen hersenen te springen… dus zelfs objectief, zal het steeds vanuit je eigen perspectief zijn, ook al zijn dat er meerdere of is het door heel wat kennis en levenservaring verbreed.


      Weet je, het filmpje (en de blog) hebben al vele harten beroerd. Verschillende mensen hebben tranen gelaten. Cliënten sturen het door naar elkaar -met dank aan de mond-à-mond-reclame – Niet altijd om dezelfde reden waarom ik het heb gekregen.

      Het is me -privé- gestuurd omdat iemand me wou laten weten dat ik “gezien” werd (lijkend op Lily); een fundamentele basis voor het beleven van verbondenheid (attachment). Ik heb de innerlijke vreugde hiervan ook gevoeld en dat droeg ik in mijn verhaal mee. Het is een heerlijk gevoel. Een gevoel dat veel mensen missen en dat ik hen graag geef.

      Het filmpje gaat echter evenzeer over een sneeuwman. Een sneeuwman afhankelijk van de goodwill van de ander. Hij zegt niets, maar tovert met zijn talenten een wondermooie wereld voor de ander. En vertedert zo ons hart. Het is dan ook hartverscheurend dat hij alleen achter blijft in de koelkast, afwachtend, niet in staat om iets te zeggen, teleurgesteld. Terwijl Lily haar eigen leven verder leidt… – ook daar valt nog wel wat over te zeggen –


      Een sneeuwman die niet gezien wordt of
      een stille sneeuwman die in de steek wordt gelaten.

      Het schrille contrast

      In een verhaal wordt iedereen geraakt vanuit zijn perspectief en verbindt het aan zijn unieke verhaal. Cliënten komen nadien met hun verhaal naar mij…


      Hoe weet je dat je niet in de steek wordt gelaten en naar wat wil je dat ik ‘stil’ luister? Wat is je verhaal, Mia?

      Altijd welkom,
      Hannelore

      (*)

      Om objectieve kennis toch in een bevattelijk kader te brengen en mensen daarbij de kans te geven over zichzelf te reflecteren, schrijf ik mijn blogs soms (de meesten zijn het niet) vanuit mijn unieke verhaal. Ik laat mensen tot op zekere hoogte dus ook toe in mijn leven. Zoals in een boek. Ik laat ook anderen hun verhaal doen, ook cliënten – anoniem-. Maar zelf kan ik het verhaal van een ander niet schrijven; enkel een interpretatie.

      Het voordeel van mijn unieke verhaal is volgens mij:
      1. het is authentiek. Ik ben even goed mens en lijden/plezier is onderdeel van de menselijke aard. Ik sta daar niet boven. Ik ben evenzeer cliënt, zij het met meer kennis, inzicht en vaardigheden in wat mensen drijft.
      2. ik hoop dat het mensen raakt omdat de inhoud op deze manier wordt ‘beleefd’.
      3. ik hoop dat mensen erdoor de meerwaarde van de objectieve informatie begrijpen en geïnteresseerd zijn om erover te lezen en het te toetsen.
      4. Ik hoop dat het mensen aanzet om te reflecteren over zichzelf, zonder waardeoordeel, maar met begrip en mededogen, evenwel met de keuze om òf te aanvaarden, òf te veranderen wanneer nodig.
      5. Ik sluit ook steeds af met handvaten of een positieve noot voor de toekomst… ik hoop dat mensen het meenemen in hun hart en dit hen kan helpen in hun groeiproces.

      Dit alles gaat vanzelf.
      Ik geloof dat de reden waarom ik -op mijn manier- ontvankelijk kan zijn is omdat ik van je wil leren.
      Alle dagen.
      (zie –Youniverse -)

      • Hannelore
        20 september 2016 at 15:27 · Beantwoorden

        Dank je, L.

        We all make mistakes... ;)

        😉

Laat een antwoord achter aan Hannelore Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back to Top